Grenzen en evenwicht

“Ik heb vroeger zelf activiteitenbegeleiding gedaan bij meervoudig gehandicapten. Maar ik hield dat niet vol, omdat ik me de ellende van de mensen te veel aantrok. Ik heb me daardoor ziek moeten melden. Na mijn behandeling ben ik via trajectbegeleiding op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Ik vond een heel leuk baantje bij het intern cliëntenvervoer in een algemeen ziekenhuis. M’n trajectbegeleidster, Marianne, bewaakte de balans. Want als het goed gaat, verlies ik m’n grenzen uit het oog. Dan zeg ik overal ‘ja’ op en doe ik meer dan ik aankan. Psychisch klap ik dan weer in elkaar; dat is mijn valkuil. Vanwege m’n lichamelijke handicap ben ik helaas toch met dit werk moeten stoppen. Vervolgens heb ik zelf een bezigheid gevonden als vrijwillig klassenassistente. Marianne blijft me begeleiden. Ik merk ook dat dat nodig is. Want als ik tegen problemen aanloop in m’n werk, denk ik meteen dat het aan mezelf ligt. Of ik trap weer te hard op het gaspedaal. Als het minder gaat, kijken we samen wat er is veranderd en hoe we de balans weer kunnen herstellen. Alleen al het idee dat ik op moeilijke momenten op Marianne kan terugvallen, is heel belangrijk voor me. Ik vertrouw haar, ik heb vertrouwde vaste ‘gezichten’ nodig. Daarom heb ik m’n financiën ook in handen gelegd van een stichting. Met die ondersteuning van twee kanten, heb ik evenwicht in m’n leven. En dan loopt het goed. Zonder die steun schiet ik van pieken naar dalen. Ik sta nu op de wachtlijst om in de Ergon Bedrijven te gaan werken. Lijkt me hartstikke leuk.”
Wilma